Biblioteka warszawskaA. Krasiński, 1891 |
Otras ediciones - Ver todas
Términos y frases comunes
albo Anglii Anielki atoli autor Bismarcka bowiem całą cały ceł choć chwili czém części człowiek daléj dłużnik dobra narodowe dość dzie dzieła dziś filozofii Francyi Gdańsk gdyby historyi Iliady Ilion jakby jakie jednéj jéj jeżeli Kamionka każdy kiem konwersyi Kościoła króla księstwa któ którą którego któréj którym którzy kwestyi mają metafizyki miał mógł mówi myśli należy natury nauk specyalnych nauki niego niéj niem niéma Niemcy Niemczech nietylko niż nych pani państwa Płoszowski Płoszowskiego pojęć Polsce pomimo potém powieści prawa prawie Prus prze przeciw razie reformy Rossyi rząd rzeczy Schliemann siebie sobą Suffolk swego swéj swoich swoją ści świata tedy téj tém teraz téż Traczewski Troi Troja trzeba Wawer wcale według wieku więcej wła właśnie wreszcie wszy wszystkie wśród względem zatém zawsze zjeździe gnieźnieńskim znowu ztąd zupełnie żeby życia życie
Pasajes populares
Página 114 - Aż z całym tym chaosem wody i kurzawy Słomy, liścia, gałęzi, wydartej murawy, Wichry w las uderzyły i po głębiach puszczy Ryknęły jak niedźwiedzie. A już deszcz wciąż pluszczy Jak z sita, w gęstych kroplach. Wtem rykły pioruny, Krople zlały się razem: to jak proste struny Długim warkoczem wiążą niebiosa do ziemi, To jak z wiader buchają warstwami całemi.
Página 374 - Pod nami coś się dzieje, coś się staje, jest walka o byt, o kawałek chleba, jest życie realne, pełne mrówczej pracy, zwierzęcych potrzeb, apetytów, namiętności, codziennych wysileń — życie ogromnie dotykalne, pełne zgiełku, które huczy i przewala się jak morze — a my siadamy sobie oto wiecznie na jakichś tarasach, rozprawiamy, o sztuce, literaturze, miłości, kobiecie, obcy temu życiu, dalecy od niego, wymazujący z siedmiu dni tygodnia sześć powszednich.
Página 114 - Już zakryły się całkiem niebiosa i ziemia: Noc je, z burzą od nocy czarniejszą zaciemia. Czasem widnokrąg pęka od końca do końca, I anioł burzy, nakształt niezmiernego słońca, Rozświeci twarz i znowu okryty całunem Uciekł w niebo i drzwi chmur zatrzasnął piorunem.
Página 321 - Kiedy na niebie dogasają blaski słońca, z ziemi wynurza się zmierzch. Zmierzch — wielka armia nocy o tysiącach niewidzialnych kolumn i miliardach żołnierzy. Potężna armia, która od niepamiętnych czasów pasuje się ze światłem, pierzcha każdego poranku, zwycięża każdego wieczora, panuje od zachodu do wschodu słońca, aw dzień, rozbita, chowa się po kryjówkach i czeka.
Página 468 - Sic vos non vobis — the latter four times repeated. Bathyllus owned himself unable to fill them out ; and Virgil proved himself the author by completing them as follows : \ Hos ego versiculos feci, tulit alter honores : \ Sic vos non vobis nidificatis aves ; Sic vos non vobis vellera fertis oves ; Sic vos non vobis mellificatis apes ; Sic vos non vobis fertis aratra boves.
Página 322 - ... lipcowa burza, czy rozhukane na ulicach jesienne wichry miotają tumanami kurzu, czy w powietrzu kłębią się zimowe śniegi — on zawsze, skoro tylko nadejdzie wieczór, ze swym płomykiem przebiega miejskie chodniki, roznieca światło, a potem znika jak cień. Skąd się ty bierzesz, człowieku, i gdzie kryjesz się, że nie znamy twoich rysów, ani słyszymy głosu? Czy masz ty żonę albo matkę, która czeka twego powrotu? Albo dzieci, które, postawiwszy w kącie twoją latarkę, wdzierają...
Página 126 - Ten w kołnierzu — mówił chłop do znajdy — to duchowna osoba. Tacy dawnymi czasy znali wszystko, co ino jest na ziemi iw niebie, a po śmierci bywali świętymi. Ale już dziś ich nie ma . . . Trzecia para skryła się .za pagórkiem. — Ten, jaskrawy jak dzięcioł, to także wielgi pan. Nic nie robił, ino pił i tańcował. Od jednego razu mógł wypić konewkę wina, a tyle potrzebował pieniędzy, że w końcu z biedy musiał ojcowiznę sprzedać. Kiedy wszystko zakupiono i jego nieboraka...
Página 338 - We mnie jest dwu ludzi — mówił — jeden zupełnie rozsądny, drugi wariat. Który zaś zwycięży?... Ach, o to się już nie troszczę. Ale co zrobię, jeżeli wygra ten mądry?... Cóż to za okropna rzecz posiadając wielki kapitał uczuć złożyć go samicy innego gatunku: krowie, gęsi albo czemuś jeszcze gorszemu?... Cóż to za upokorzenie śmiać się z triumfów jakiegoś byka albo gąsiora, a jednocześnie płakać nad własnym sercem, tak boleśnie rozdartym, tak haniebnie podeptanym?......
Página 118 - I z rozpaczy nad powszechnym lenistwem upadł pracowity Kurta na bok, aż ziemia jękła, spłaszczył się i nogi wyciągnął przed siebie, a chcąc lepiej uwydatnić pogardę dla świata, przymknął oboje oczu, aby na nic nie patrzeć... Wtedy przed wzrokiem jego niespracowanej duszy rozwinęło się pole pełne kapusty należącej do gospodarza, wśród której żerowały stada zajęcy przebierających łapkami i nastawiających uszy jak palce...
Página 97 - Jestto doprowadzenie do krańca subiektywizmu twórczego, zupełne podstawienie twórcy na miejsce dzieła, nieograniczone hołdowanie poetyce, której zasadniczy artykuł głosi: „że w obrazie nie obrazu, ale człowieka szukać należy".